Door Jeroen Bootsman - Uitgevers doen er alles aan om hun boeken te verkopen: ronkende oneliners uit kranten, aanbevelingen door beroemde auteurs en natuurlijk een pakkende coverfoto. Het moet de klant tot een aankoop verleiden. Als lezer heb je al snel het gevoel dat je jezelf leesgenot ontzegt door het boek te laten liggen met de omslag 'Voor de liefhebbers van De verborgen geschiedenis' of 'Voor de lezers van Val McDermid'. Aan superlatieven geen gebrek, maar de realiteit blijkt nogal eens weerbarstiger. Ik koop graag boeken, maar na het aanschaffen van thrillers merk ik tijdens het lezen dat die hooggespannen verwachtingen op de omslag soms niet helemaal of helemaal niet kloppen.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Neem nou Ons huis

Het boek Ons huis van Louise Candlish is zo'n gevalletje van net wel net niet. Volgens The Guardian een 'Meesterlijk bedachte, verslavende pageturner', zo staat op de achterflap. Maar het verhaal is zoals bij talloze andere thrillers; heb je het boek uit dan zinkt het snel weg in je bewustzijn, om na soms al een paar dagen volledig kopje onder te gaan. Toegegeven, dat kan komen omdat je al weer aan het volgende inwisselbare boek bent begonnen. Maar waarschijnlijker is het dat je je als lezer niet echt kan identificeren met de personages in het boek en/of dat het verhaal plottechnisch soms erg onwaarschijnlijk wordt.

Opvallend is dat dit soort boeken vaak sterk uiteenlopende beoordelingen krijgen. Lezers zijn of razend enthousiast, of ze vinden het dodelijk saai. Agatha Christie schreef in haar autobiografie dat zij bij het schrijven van haar debuutroman de fout maakte die praktisch iedere beginnende detectiveschrijver maakt, namelijk te veel intrige in één verhaal stoppen. Veel van de hedendaagse thrillerauteurs kampen inderdaad met dit euvel. Eigenlijk zou een goede redacteur dit moeten bewaken, maar die zijn misschien wel druk met de vraag hoe de boeken zo luidruchtig mogelijk gehypet kunnen worden.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Of Het meisje in de trein

Het meisje in de trein van Paula Hawkins, dan. Het is een intrigerend verhaal over een forenzende vrouw, die onraad ruikt als ze vanuit de trein vreemde dingen meent op te merken bij een huis waar ze langs reist. Het boek wordt bejubeld met: 'Wat een personages, wat een setting, wat een boek! Het is Alfred Hitchcock voor een nieuwe generatie', schrijft auteur Terry Hayes (Ik ben pelgrim). En als de VN Detective & Thrillergids het ook nog eens uitroept tot Thriller van het Jaar, ben je om. Wereldwijd werden er 23 miljoen exemplaren verkocht, waarvan 600.000 in Nederland. Ik vind dat ook dit boek te veel intrige heeft met een te overladen plot, wat de vaart uit het verhaal haalt.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Wie is Suzanne Vermeer

Dames lijken in het thrillergenre aan de macht. Een man die een manuscript aanbiedt, lijkt minder kans te maken. Maar daar weet de moderne uitgeverij wel wat op! Achter de eerste boeken van Suzanne Vermeer ging een man (Paul Goeken) schuil. Grote handicap van dergelijke concepten is dat de houdbaarheid beperkt is. Dus is de volgende stap de genderneutrale auteur als nieuwe literaire sensatie. Zolang ik als lezer gegrepen wordt door een boek, zal het me een zorg zijn of het geschreven is door een menselijke entiteit of een computer, als ik maar geboeid word. Dat mag je immers verwachten als op de achterflap een veelbelovende plot wordt samengevat?

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Voldoende, maar een krappe

Zoals gezegd wordt ook bij Ons huis de lat hoog gelegd. Het boek gaat over een vrouw die nietsvermoedend thuiskomt en ontdekt dat zowel haar echtgenoot als de volledige inboedel spoorloos verdwenen zijn. En dan is er ook nog een stel dat spullen uit een verhuiswagen naar binnen sjouwt en doodleuk beweert dat zij het huis hebben gekocht. Het is een origineel gegeven dat in het boek bij vlagen spannend, maar ook behoorlijk langdradig wordt uitgewerkt. Door het adembenemende slot krijgt het van mij een voldoende, maar wel een krappe. Uiteindelijk blijkt de belofte ingelost. Uiterst gedoseerd, dat wel.